اشعار

در قــم که آمدم دل سنگم جلا گرفت          مثل کبوتـــری به حریم تو جا گرفت

گرد وغبار دور و برصحن این حرم         گــرد و غباری از دل آیینه ها گرفت

باران، قنوت،اشک،کبوتر،کنــار تــو         در این میانه نور تو دست مرا گرفت

وقتی نگاه من به تو افــتـاد این دلـــم         حال و هوای باب جوادِ، رضا گـرفت

جسمم کنارخواهر وقلبم پیِ رضاست        اشــکــم تمام فاصله ها را فـــرا گرفت

این خــادمــان کــوی تو گفتند میشود         از دست مهربان شما "کــربلا" گرفت

دوباره آمـده ام تا به من بهـا بــدهـــی            مرامریض کنی و مــرا شــفـا بدهی

گره به کار من افتاده ای کلیـد بـهشت            خدا کند که به من فرصت دعا بدهی

من از زیارت قبلی خراب تر شده ام            خــدا کند به من بی پــنــاه جــا بدهی

من از زبان رضا با تو درد دل دارم            مگر که پاسخ این «اشفعی لنا» بدهی

تو آمدی و مقــام رضــا مشخص شد            توخواستی که کلیدی به دست ما بدهی

دلم برای مــحـرم چه زود تنگ شده             مــگـر که باز تو امضای کربلا بدهی

هــزار عــیــد فـدای دو روز ماتم تو            اگــر اشاره کنی، رخصت عزا بدهی...

تمام سال برای تو روضه می گیریم

هزار مرتبه هم در عزات می میریم

غمی میان دل خسته ام شرر دارد           دل شکسته ام اینگونه همسفر دارد

کبوتری که نشسته به روی ایوانم            دوباره آمده و از رضا خـبـر دارد

خیال غربت او می کشد مرا ، اما           دلم زغصه زینب غمی دگر دارد :

ز کاروان اسیران وخواهری تنها            که حلقه ای زیتیمان در به دردارد

زمادری که سپر شد کبود شد خم شد          زمادری که زغم دست برکمردارد

ز مادری که کنار سر دو طفلانش           زکوچه های یهودی نشین گذردارد

زدختری که یتیم است و درتمامی راه           به سمت نــیــزه بابا فقط نظر دارد

زدختری که به لکنت به عمه اش میگفت         بگوبه دختر شامی که این، پدردارد

زصوت ضربه سنگین سنگها فهمید          لبان خشک پدر زخم های تر دارد

سرپدر به زمین خورد و بین آن مردم          کسی نبود که سر را زخاک بردارد

آئینه تـــوحــیــد به قــم می آیـد          یــا خواهر خورشید به قم می آید

نذر نفحات فاطمی اش صلوات          بــا آمــدنش عـیـد به قـــم می آید

***

هم زمزمه‌ی سبز بهاران با تو           هم روح بلند چشمه ساران با تو

از راه رسیدی و کویری تشنه           جنت شده،ای حضرت باران با تو

***

تا خاک مرا سرشت، یامعصومه          روی دل من نوشت: یا معصومه

یک پنجره پروازمرا خواهد برد         ازصحن تو تا بهشت، یا معصومه

ابری شده است حال و هوای نگاهتان            بغض غروب می چكد از هر پگاهتان

دلتنگیِ غـمـی چــقــدر مــوج می زند            در اشكهــای نیــمــه شبِ گــاه گـاهتان

چشمان صحن آینه هم تــار می شــود            با غربتی كه می چكد از اشك و آهتان

همراه گریه های تو از دست می رویم            پــائـین پــای روضۀ شــال سیــاهـتان

عطـر مــزار مــادر ســادات می رسد            از یــاســهای هر ســحــر بارگــاهتان

فــردا چه خـاكـهـای ندامت به سر كند            امروز هر دلی كه نشد خاك راهتان»

اینقدر كه پر از تب انــدوه و نـالـه ای         

شــاید دلت گــرفته به یاد سـه ساله ای

می گفت چشمهای تــرش درد می كند            قــدش خـمـیــده و كمرش درد می كند

از بسكه سوخت دامن معصوم خیمه ها            حـتـی نگــاه شـعـله ورش درد می كند

طــوفــان تـازیــانـه و بـاران سنـگـهـا            بیخود كه نیست بال و پرش درد می كند

میسوخت غرقِ حسرت خورشید نیزه ها            خُب پس بگو چرا جگرش درد می كند

از لطف دستهای نوازشگــری كه بود            دیگر تـمام مــوی ســرش درد می كند

آرام قلب خسته اش از دست رفته بود

چشم به خون نشسته اش از دست رفته بود

جود و کرامت از کرمش جاودان شده            هر چه دخیل هست به سویش روان شده

جبـریل هــم اگــر برسد در حــریـم او            حس می کند که وارد صحن جنان شده

او ظاهرش بتول ولی باطنش علی است            در پشت آن جمال، جـلالی نهــان شده

ازچه تمام فاطمه ها عمرشان کم است            دنیا چرا به "فــاطمه " نامهــربان شده

خواهر حریف هجـر بــرادر نمی شود            بیهوده نیست اینهمه قــدش کـمـان شده

با احتــرام آمــد و بــا احــتــرام رفـت            هرآنچه شأن اوست دراینجا همان شده

دور و برش فرشته نگهبـان معجــرش            جــانهــا فــدای زینب بی پـاسبان شده

گاهی میـان مجـلـس نامــحــرمان شهر            گاهی میان محـمـل بی سـایـبـان شده

شکر خدا مقام تو زخــم زبــان نخورد

شـکــر خدا برادر تو خیزران نخورد

تشریف زهــرآلــود دست نــاکـسانی            کرده است باغ چهره ات را ارغوانی

رخت عزا بر قامت عمــرت کـشیده            یعنی همان از اولش هـم در خــزانی

دارد رضا از طوس می آید نه بانو.            باید که هر طوری شده زنده بمـانی

غارت شدی داغ برادر دیدی امروز            فردا بــرادر را به داغت می نشانی

از عمر کــوتــاهت ندیـدی خیر، اما            زهراترین صاحب مزار این زمانی

ما پشت دستِ حیف بر دندان که یعنی            دیر آمدی و زود رفـتی در جــوانی

پای زیارت نــامــۀ مـشـتـاقــمـان را            پشت غبــار محـمـل خود می دوانی

با خود نگاه گـریه دار تـشـنــه ام را            تا چشمه سار روضه هایت می کشانی

محض عبور از کــوچــۀ پهلو گرفته            دادند از شـهــر شــمــا نام و نشانی

این چند روزه با تو قم باغ بهشت است            نــازل شده بی تو عــذاب آسـمــانی

حالا که میل پر زدن از خـاک داری            حالا که بیش از این نمی خواهی بمانی

دنیا نه جای تو نه جای عمه ات بـود            نه جای دست بستـه و قــد کـمــانی

نه جای چوب خیزران و چشم زینب            یعنی اهــانـت بر لب شیــرین بیانی

بانو ســلام، دخـتــر مــوسای طـورها            هر جا قدم زدی شده کـوهی ز نـورها

من عــاشقِ قــدیـمیِ این خــانــواده ام            راهی شدم به محـضرت از راه دورها

پیش شما هوای بهشت از ســرم پــرید            اینجا پر است بهجت و شور و سـرورها

آن قدر هیبت و عظمت دارد این حریم            جـایی نـمــانده است بـرای غــرورها

وقـتی که آشیــانــۀ آل عــلـی قــم است            فرش حـریم آن شده گـیـسوی حــورها

من چشم بستــه ام به عطای کــریم ها            راضی نیــم به تکه نــان مثل مــورها

در قم همه ز بودن تو فیــض می برند            تنها نه زنده ها، که گــرفتـار گـورهـا

هم چون عــقــیــلـه عـالمــۀ بی معلمی            طـعـنـه زده کــلام شــما بر زبــورها

گفتم عقــیــلـه و دل من رفت کــربــلا            آخــر به سمت قـتـلـگـه افتد عبــورها

درپیش صبر زینب ما صبرهم شکست            حرفـی نمــانـده بــود برای صبــورها

بر روی پیکرش همه گل هدیه کرده اند           جـسـمش نماند زیــر هـجــوم ستـورها

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خون جـگـر بود            از کــودکـی در مــاتــم او ســوگـواری

منــزل به منــزل در پـی دلــدار رفتی            در دشت های عــاشقی محـمـل سواری

داغ عــزیــزانـت بــلای جــانـتـان شـد            تـو زخــمــی تـیـغ جـفــای روزگـاری

تا مقصدت مشـهـد، دگر راهی نمـانـده            ای کــاش می شد انـدکی طاقت بیـاری

می سوخـتــی از آتش تب، بین بـسـتـر            دل خسته راضی به رضای کـردگاری

بــایــد بـیــایــد دلـبـرت، بایــد بـیــایــد            در آخــرین ســاعــات هــم امـیــدواری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ            یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضــا از روی لب هــایت نـیـفـتـد            با این که رو به قـبــله و در احتـضاری

تو یــادگــار دلــبــرت را مـثــل زینب            با گــریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگرمخور غم، چون سرت را ای کریمه!            بر دامن زهــرای اطــهــر می گــذاری

این دل شــده بی قــرار تو معصومه            پر زد به ســوی دیــار تو معـصومه
دیدم همه جا عــطــر رضا پـیـچـیده            در لـحـظــۀ احـتـضــار تو معصومه

************
بر ســیــنــه خــود داغ بــرادر دارد            در ســر هــوس دیــدن دلــبــر دارد
افــســوس که تـا حــوالــی قــم آمــد            دیــگــر نـتــوانـسـت قــــدم بــردارد
************
زخمی به جگر داشت وَ در تب میسوخت            از دوری دلبــرش مــرتب میـسـوخت
هر جــا که ســرِ درد دلش وا می شد            می گفت: امان از دل زینب، میسوخت
************

با ناله دو چــشــمان ترش را وا کرد            تا سِـیر کند دور و بـرش را، وا کرد
نــومــیــد ز دیـــدن بــرادر گـشـت و            با ذکر رضا بال و پــرش را وا کرد
************

آمــد ز مــدیــنــه تا که در قــم بـاشد            در مــمــلـکـت امــام هـشـتــم بــاشـد
شــایــد که خــدا نخواست تا مرقد او            مــانـند مــزار فــاطــمـه گُــم بــاشـد

گر چه دیـــدار بــرادر نرسیــدی بانو!            بــدنــی زیــر سـم اسب نـدیـدی بـانـو!

خـبــرِ چــنــد بــرادر تو شـنـیــدی امّا            ســرِ نــی آیــۀ قــرآن نـشـنـیـدی بـانو!

داغ مرگ همه اصحاب چـشیدی آری            درد کـعـب نی و سیـلی نچشیدی بانو!

شعلۀ هجر برادر جگرت را ســوزاند            رأس او را سـر بــازار نـدیــدی بانو!

عمه ات زینب مظلومه به ویرانه اسیر            تو به قم خلوت محراب گـزیدی بانو!

احترامت همه جا حفظ شد ای بنت رسول!            چون نسیمی سوی قم پاک وزیدی بانو!

مثل مولای غریبت که به غربت جان داد            به غــریبانه ترین وجه، شهیدی بانو!

صبر تو زینبی و همت تو فاطمی است            با همین رتبه به اهـداف رسیدی بانو!

مکتب فاطمه را خــوب که احیا کردی            دل ز دنیای پر از غصّه بریـدی بانو!

نهـضـت روح خــدا را تو ببار آوردی            نهضت فــاطمه را صبح سپیدی بـانو!

کــربــلا را ز مـدینه تو به قــم آوردی            مُلک ری را تو به ایثار خریدی بانو!

قمِ تو بارگه نور و قـیام و شرف است            هم چو خورشید از این شهر دمیدی بانو!

قطعه ای از حرم حضرت زهرا حَرمت            حرمش را تو به تصویر کشیدی بانو!

پرچم علم وعمل را تو کشیدی بر دوش            یر این بار گران گر چه خـمیدی بانو!

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

مثل زینب عالمه در علم دین            قلب تو دریایی از علم الیقـین

ازمدینه چونکه دل بر داشتی            شــوق دیــــدار برادر داشتی

قم شد ازفیض قدومت رشک طور         روی تو آئـیـنــه ی الله و نـور

آمدی قــم غــرق استـقـبال شد         کوچه کوچه شوق و شور وحال شد

جسم تو در اوج غم بیمار بود          روحت اما از خدا سرشار بود

هیجده روز از تو قم اکرام کرد          احترام تو ز خاص و عام کرد

دیگر امـــا طاقت تو طاق شد          روح تو بر پر زدن مشتاق شد

در لهیب غصه ها بگداختــی           دور از روی رضا جان باختی

ابن خزرج چون غمت را جارزد          شـهــر قــم در ماتم تو زار زد

رفتی و قــم نـیـنـــوای ناله شد         سینه هــا دولـتــســرای ناله شد

پیکرت بردوش اشک و ناله رفت        در بَـر زهرای هجده ساله رفت

تـُـربتت میــعــادگــاه اهــل دل         قــبــر تــو مــعــراج آه اهل دل

مــرقــدت بـوی مدینه می دهد         اشک گرم و سوز سینه می دهد

یک مدینه داغ دل را تازه کرد        دفــتـر این قصه را شیرازه کرد

داغ تو یادآور یک ماتـــم است        قامت گردون ازاین ماتم خم است

آی بی بی امشب امشب گریه کن        همنفس با اشک زینب گریه کن

پــیــکــر پـهــلو شکسته فاطمه         در مدینه دفن شد دور از هــمه

نه نفرتابوت زهراشان به دوش        سینه ها آتشفشان لب ها خموش

در دل شب روی دستان علــی         خفت در خـــاک بقیع جان علـی

و به همراه همان ابـر که بــاران آورد          مهــربـانی خـدا در زد و مهمـان آورد

باد یک نامۀ بی واژه به کــنعـان آورد          بـوی پیراهنی از سوی خـراسان آورد

بـه سـر شعــر هوای غـزلی زیـبـا زد

دختـرحضرت مــوسی به دل دریا زد

چادرش دست نوازش به سر دشت کشید         دشت هم از نفس چادر او گل می چید

چه بگویم که بیابان به بیابان چه کشید         من به وصف سفرش هیچ به ذهنم نرسید

باوراین سفر از درک من وما دور است

شاعرانه غزلی راهی "بیت النور" است

آمد اینگونه ولی هر چه که آمد نرسیـد         عشق همواره به مقصود به مقصد نرسید

که اویس قــرنی هم به محـمـد نرسیــد        عاقبت حضرت معصومه به مشهد نرسید

مـانـد تــا آیــنـۀ مـــــــادر دنـیــا بـاشـد

حـرم او حـرم حـضــرت زهـرا بـاشد

صبح شب میشد و شب نیزسحر؛هفده روز         چشم او چشمه ای از خون جگرهفده روز

بین سجاده، ولی چشم به در هفده روز         چـشم در راه برادر شد اگر هفده روز

روز و شب  پلک ترش روضه مرتب می خواند

شک نـدارم که فقط روضۀ زینب می خواند

بی هــوایـش پـری نمی مـانــد           چــشــم هـای تـری نمی مــاند

واژه ی عـاشـقـی وسـط بـاشـد           واژه ی بــهــتـری نمی مــانـد

تا که قم هست وهست معصومه           بـی حـرم مـادری نـمـی مـانـد

بــانـوی مـا اگـر اشـاره کـنـی           به تــن مـا سـری نـمـی مــانـد

بــا ورود تـــو  و امـام رضــا           عرصه ی محشـری نمی ماند

یا بـدون مــقــام خـــواهـریــت           عـزت  خـواهری نـمـی مـانـد

ای کریمه! همه فـدای توأییـــم

گریه کن های غصه های توأییم

با غـم و غـصـه آشـنــا بـودی           مثل یک بغـض بی صدا بودی

از هــمــان کودکی همـان اول           غرق دریـای غصه هـا بودی

زخــم زنجیر و ساق  پای پـدر           به غـم و درد مـبــتـلا بـودی

راهی ات کرد بغـض دلـتـنگی           راهـــی دیـدن رضـــا بــودی

تـو رسیـدی به کــشـور مـــا و           مـــورد احــتــرام  ما  بـودی

همه گـل ریختـن روی ســرت           گر چه از دلبـرت جـدا بودی

یـادت آمد دلی که ســـوزان شد

خواهری را که سنگ باران شد

خواهری گفت اشک سهم من است           ای برادر چقدر دل شکن است

این که یک خواهری نگـاه کند           به برادر که پاره پیرهـن است

بـدنــت را محـاصــره کــردنـد           حاصلش آه، زیر و رو شدن است

درهـمت کــرده اند و می بـینم           نیزه هایی که سهم یک بدن است

لشگـر کــوفــه را کـفـن کردند           بدن تو هـنـوز بی کــفــن است

خواهرت می رود ولی افسوس          دلبرش روی خاک پاره تن است

در گـلو بغض بی صدا مـانـده

بـدنــت روی خاک جــا مانـده

در مجــلس عــزاي شما گريه مي كنم           امشب فقط بــراي شما گـريـه مي كنم

عطر گلاب مــرقـدتان بر مشام خورد           در گوشه ی سراي شما گريه مي كنم

چون اشك بين روضه به هر درد مرهم است           با نيـت شــفــاي شــمــا گريـه مي كنم

با بــال هاي بي رمــق اشــك ديـده ام           در مشرق هــواي شـما گــريه مي كنم

من هم مسافرم، وطنم مشهد الرضا ست           دنبــال رد پــاي شمــا گــريــه مي كنم

خواندم چگونه پير شدي درجواني ات           دارم ز غصـه هاي شما گريه مي كنم

عمري براي هجر پدر گريه كرده اي           امشب منم به جــاي شما گريه مي كنم

با صــد امیـد دربـه دَرِ خـانه ات شـدم           محتـاج یک نگـاه کــریمـانه ات شدم

روز ازل، نـگـاه شمـا شـد نـصـیبِ ما           از این سبب کبـوتــر آستـانه ات شدم

نانی که میخورم همه از برکت شماست           مدیون لطف آب وهمان دانه ات شدم

عشق رضا، چو ارثیه ای، از شما رسید           مدیـونِ ارثِ کامل و جاودانه ات شدم

شمـع محبتی که به مـا نــــور می دهی           از لطف یک نگاه تو، پروانه ات شدم

هستی شفیعه ی همه در مــوسم جـــزا

دست مرا بگیر، تو ای خــواهر رضا

وقتی میـان صحـن شمـا می زنم قــدم           انگـار در بهشت خــــــدا می زنم قـدم

آری بَـدَم ، ولی به هــوای تــو آمـــدم           با ذکر تو، به صحن و سَرا می زنم قدم

در بـاز کن ، رسیـده گدا تا کــرم کنی           کنـج حرم به شـوق عطا می زنم قــدم

فرقی که نیست بین حریم تو و رضـا           پیش تـو در کـــنـار رضا می زنم قـدم

شب های جمعه در حرم با صـفای تو          انـگـار بـیـن کــــرببـــلا می زنـم قــدم

بانو میان لطف و عطای شما گُــمـیـم

شکر خدا که زائر معصومه در قُمیم

بـاز آمـدم زیـارتِ بـالا سَــرِ شــــمـا           با دست خـالــــی آمده ام بـر دَر شما

این روزهاکه غرق عزای توعالَمی است           شد روضه خوان ماتم تو، نوکر شما

امّا اگر که جان شما روی لب رسیـد           دستـی نداشت نیّت آن مــعـجـر شمـا

از روی بـام که سنگی به تو نخورد           یـا خیزران نخـورد، لبِ سـرور شما

گیرم که زهر تاب و توانِ تو را گرفت           امّـا نشد کــبـود، کـه بـال و پَـرِ شمـا

تا آمـــــدی نثــارِ شما شد ســلام ها

کِی؟ سنگ برتو زد کسی از پشت بام ها